ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ...

...Μια μέρα, ένα πολύ παράξενο πράγμα συνέβηκε. H ίδια αύρα, το ίδιο αεράκι, που σε άλλη εποχή έκανε τα φύλλα να χορεύουν ανάλαφρα, τώρα τα φυσούσε δυνατά πάνω στο κοτσάνι τους και τράνταζε αγριεμένα. Μερικά φύλλα δεν άντεξαν το ανεμόδαρμα, κόπηκαν από τα κλαράκια τους και βρέθηκαν να πετούν ψηλά στον αέρα. Όλα τα φύλλα φοβήθηκαν. «Τι συμβαίνει;», ρωτούσαν ψιθυριστά μεταξύ τους. «Είναι καιρός τα φύλλα να αλλάξουν κατοικία. Μερικοί άνθρωποι το αποκαλούν Θάνατο». «Θα πεθάνουμε όλοι;» ρώτησε ένα φύλλο ο Φρέντυ. «Ναι», αποκρίθηκε ο Ντάνιελ ένα άλλο φύλλο. «Όλα πεθαίνουν. Δεν έχει σημασία πόσο μεγάλα ή μικρά ή δυνατά ή και αδύναμα είναι. Πρώτα επιτελούμε το καθήκον μας. Ένας λόγος για να υπάρχουμε, είναι να κάνουμε τα πράγματα πιο ευχάριστα για τους άλλους. Ζούμε τον ήλιο και το φεγγάρι, τον άνεμο και τη βροχή. Μαθαίνουμε να χορεύουμε και να γελάμε. ‘Έπειτα πεθαίνουμε».
…Τα χαράματα ο άνεμος πήρε το Φρέντυ από το κλωνάρι του. Καθόλου δεν πόνεσε. Ένιωσε να πλέει ήρεμα, απαλά και αθόρυβα μέσα στο κενό…
Είχε όμως ανακαλύψει το νόημα της ζωής. Ήταν για τον ήλιο και το φεγγάρι, τα χρώματα του Φθινοπώρου, τ΄αρώματα της άνοιξης. Ήταν για τις ωραίες στιγμές που περάσαμε μαζί…
Διασκευή από το βιβλίο «Η πτώση του φύλλου που το έλεγαν Φρέντυ» του Λέο Μπουσκάλια, αφιερωμένη στο Μαρκέλλο, που «άλλαξε κατοικία» ένα πρωινό του Μαρτίου.